Nadat we ongeveer 5 maanden aangemeld stonden bij Youké voor crisisopvang, kregen we op een dinsdagmiddag rond twee uur de vraag of we nog dezelfde avond een meisje van zes konden opvangen. Ze was thuis niet veilig. Het zou gaan om een geheime crisisplaatsing. Even twijfelde ik omdat mijn man op dat moment op reis was. Maar samen met onze dochters (13 en 9) hebben we besloten om ervoor te gaan. Het was een bijzonder gevoel. Je wilt alles zo goed mogelijk doen en wilt dat dit meisje zich welkom voelt. Het is al zo’n moeilijke ervaring voor een kind; ‘zo maar’ bij een wildvreemd gezin gebracht worden en daar achter blijven zonder ook maar iets vertrouwds.
Daar was ze
Binnen een paar uur hadden mijn dochters en ik een gezellig kamertje gemaakt. Rond half acht werd Faya* gebracht door de voogd. Daar stond ze; een lief, klein meisje dat me met haar grote bruine ogen aankeek. Het enige wat ze bij zich had was een rugzakje met een leeg broodtrommeltje. Ik vond het bijzonder om te ervaren dat ik me vanaf dat moment gelijk erg verantwoordelijk voor haar voelde en de behoefte had om haar, samen met het gezin, zoveel mogelijk liefde en zorg te geven.
Steeds een beetje beter
De eerste twee weken waren roerig en soms stressvol. De pleegzorgbegeleider van Youké heeft ons erg geholpen in de moeilijkere perioden. Zij was aanwezig toen Faya werd afgeleverd waardoor we meteen goede afspraken konden maken. Als we er even niet uitkwamen konden we haar altijd bellen en ze bood altijd een luisterend oor. Ze had vaak goede tips en heeft ons goed begeleid. Soms was het ook fijn om gewoon even je ei kwijt te kunnen aan haar. Na de eerste twee weken ging het elke dag een beetje beter. De voogd had aan Faya de situatie uitgelegd waardoor ze zich minder tegen me af zette. Ik kan me nog goed herinneren dat ik de kamer binnen kwam en haar zag dansen en meezingen met Kinderen voor Kinderen. Ik wist toen, hier doen we het voor. Zo’n moment maakt alle moeilijke momenten in een keer goed. Ik vond het ook erg bijzonder om te zien hoe mijn eigen kinderen met de situatie om gingen. Mijn oudste dochter las haar vaak voor en hielp haar met kleertjes uitzoeken en mijn jongste leerde haar kaartspelletjes. Mijn man, waar ze aanvankelijk niks van wilde weten, deed balletdansjes voor haar waar ze hard om moest lachen. Na negen weken werd duidelijk dat Faya naar huis ging. Ze kon langer bij ons blijven (crisisopvang is zolang als nodig is) maar de situatie was inmiddels zo dat ze weer bij haar moeder kon wonen. Wij hadden haar moeder inmiddels een paar keer ontmoet en er gelukkig een goed gevoel bij dat ze weer terug ging. Het afscheid ging geleidelijk. En ook nu, vier maanden later, komt Faya nog wel eens een kopje thee drinken met haar moeder. We zien dat het goed met ze gaat.